Het is lang geleden dat ik twee weken achter elkaar op pad ben geweest maar met de waarschijnlijke mist kan ik niet anders dan gaan fotograferen. Ik rijd vanochtend naar het Zevenboomven in Nationaal park de Maasduinen.
Ik heb een duidelijk beeld voor ogen dat ik hoop te fotograferen vandaag. Er staat hier namelijk een hoge uitkijk toren en ik hoop het landschap van bovenaf te fotograferen met veel mist erdoor. Als ik bij de toren aankom is het nog donker en dus is het wachten. Best vervelend aangezien het ijs koud is en de wind helpt ook niet mee. Langzamerhand begint het licht te worden maar ik kan geen mooie compositie vinden. Iets ontbreekt eraan en de mist wil ook niet zo op komen als dat ik hoopte.
Als ik alle hoeken van de toren geprobeerd heb geef ik het op en loop bevroren naar beneden. Ik ben al vaak in de gebied geweest maar heb eigenlijk nooit veel verder gekeken dan het gebied rond de toren. Ik besluiten dan ook het bos in te lopen in de hoopt wat mooie herfst kleuren te vinden.
Na een uur wandelen door het bos heb ik nog steeds niks naar mijn zin gevonden. De kleuren zijn er wel maar ik kan gewoon geen mooie compositie vinden. Misschien ben ik zelf niet geduldig genoeg en probeer ik te gehaast een mooie foto te vinden. Ik besluit dat het tijd word om naar de auto te lopen en op te warmen.
Als ik bijna bij de auto ben zie ik ineens een groepje bomen dat mijn aandacht trekt. Een prachtig groepje geel gekleurde boompjes tegen een donkere achtergrond. Ik zwerf rond het ven op zoek naar een mooie compositie en uiteindelijk vind ik die. Vanaf de andere kant van het ven kan ik met de telelens mooi inzoomen op het groepje bomen. De hele ochtend heb ik door de kou gelopen en de enige compositie die ik vind ligt letterlijk 50 meter van mijn auto.
Zodra ik alles op statief heb klaar gezet is het wachten op een mooie lichtstraal en tot mijn verbazing komt er ook wat nevel boven het ven te hangen. Als alle componenten daar zijn en ik op de achterkant van mijn camera kijk gaat mijn hart sneller kloppen. Dit is waarvoor ik zo vroeg opgestaan ben. Om de voorgrond onscherp te houden fotografeer ik op F2.8, 1/1000sec en iso 200. Mede door de instellingen maar ook door de brandpunt afstand van 150mm en de nevel lijkt de foto meer op een schilderij dan een foto. Ik besluit daarom om deze foto het herfst schilderij te noemen.
Het was een super koude ochtend maar dit was precies wat fotografie voor mij zo leuk maakt. Je denkt dat het helemaal niks word en bent toch teleur gesteld. En dan als je het niet meer verwacht valt alles ineens op zijn plek voor één foto die je niet meer verwachte, heerlijk!
